Wolfsklem is geen bewerking, het is een stuk dat op zichzelf staat. De exegeet vindt er sporen van Ysengrimus in terug, meer niet. Opvallend is dat de personages veel minder eenduidig zijn. Ze zijn niet slecht of goed, ze zijn slecht én goed. Ze dragen de verwarring in zich en zijn geen eenzijdig gekarakteriseerde pionnen in het schaakspel van een auteur, die een moraal probeert te demonstreren. Het conflict zit niet alleen in het stuk, maar ook in de psychologische opbouw van de personages, die twijfelen. Het zijn geen onverzettelijke helden of eeuwige lafaards, en soms wisselen ze zelfs van rol. Omdat de personages het ook niet meer zo goed weten is het niet altijd duidelijk wat hun intenties zijn. Zij, en het stuk met hun, zijn even ambigu als onze hedendaagse tijd. Roobjee en Decleir leven vandaag en hun inspiratiebron is het leven zelf. Ik behoor niet tot een artistieke stroming, zegt Roobjee, en iets wat ik zelf beleef stel ik graag in de plaats van oeverloze theorie. Dirk Van den Eede